Dans maar...
Dans maar,
Ouder zijn, het is iets vreemd en magisch.
Nooit gedacht dat pure liefde en angst in één zin kon geschreven worden.
Eén van die angsten is loslaten en het is net die waar ik nu mee geconfronteerd wordt.
F*ck deze is niet makkelijk.
We zitten op een mijlpaal genaamd:
de eerste fuif!
In mijn hoofd zie ik jou nog maar dat eerste kruipje doen, dat eerste pasje zetten.
En nu, fuiven?
WTF!
Eeuhm hallo!!!
Ja ik weet het loslaten hoort erbij en ik wil die speciale gebeurtenis, die zich een plaats graveert in jouw levenslijn, niet ontnemen..
Maar toch, f*cking media met enkel maar slechte beelden.
Die zich ongevraagd en bijna onbewust gaan mengen in mijn opvoed geklungel.
En geef toe als tiener een fuif, daar keek je zo hard naar uit.
Maar dat loslaten, echt waar dit geven, ze niet mee in de lessen "wat is papa zijn."
Met een bang hartje maken we duidelijke afspraken, papa komt je sowieso halen.
Niet onderhandelbaar!
Van eerste flesje tot eerste fuif in een vingerknip.
Het hoort erbij zeker, ok ja misschien wil maar dit wil niet zeggen dat ik niet bang ben.
Ik herinner mijn eerste fuif nog en waar ik ook steevast niet dacht hoe mijn ouders zich gevoeld hebben.
Maar als tiener is het verste waar je mee bezig bent, hoe voelen mijn ouders zich?
En gelukkig maar ook, dit is niet hun taak.
Dat het een memorabele gebeurtenis mag zijn waar je met plezier naar terugkijkt!
en weet dat mijn gsm blijft aanstaan de hele tijd.
En ik beloof geen berichtjes zal sturen, enkel dat ene in het begin of het daar leuk is, halverwege om te vragen hoe het daar is.
Misschien nog eentje of je nog geld hebt, dat ik dan bijna ga vertrekken, dat ik er bijna ben.
Dat ik er ben.
En maak je vooral geen zorgen hoe het mij gaat, hoewel ik nu al weet dat je dit niet zal doen.
Angsten, het is iets wat bij het leven hoort en zorgt er enerzijds voor dat we alert blijven.
Maar waar we zelden over durven spreken, onze angsten.
Als kind groeien we pijlsnel, als ouder loopt dit evenredig mee.
Andere levenslessen, andere tijdlijn, zelfde groeipijnen.
Open communicatie kan hier in wonderen doen.
Nee, ons kinderen moeten niet met onze struggles bezig zijn, zij hebben er ook genoeg.
Wil niet zeggen dat dit niet eens gezegd mag worden.
Het toont hoe kwetsbaar wij als ouder ook wel zijn, het geeft een signaal dat gevoelens en emoties er mogen zijn.
En vooral, het toont hen dat er thuis een plaats is waar alles besproken kan worden.
Dans nu maar zorgeloos op jouw eerste fuif,
of nee wacht.
Ik wil dat je danst door het leven!