Sterren komen, sterren gaan

Sterren komen, sterren gaan.

Alleen Vossie blijft bestaan.

Het is deze week zijn verjaardag.

Luc De Vos.

En het doet mij toch eens stilstaan bij hoe kort het leven wel kan zijn.

En hoeveel we er elke dag moeten uithalen.

Vos, geliefd door velen op handen gedragen door menig Gentenaars.

De nonchalance waar alleen hij naam aan kon geven, zijn "famous rockstar from belgium baby" bravoure.

Hij kwam er mee weg, hoe alleen hij dit kan.

of kon…

De dag van zijn overleden bleef de tijd even stilstaan.

Luc, godverdomme…

Da kan nie.

Was het enige dat ik hierbij kon bedenken.

Als rasechte Gentenaar, zo zie ik mij toch wel, en mijn mede stadsgenoten is zijn heengaan een groot verlies.

Luc ademde Gent.

Een mix tussen stadsmens en natuurmens, zo zag ik hem.

De teksten Gorki worden nog steeds guitig meegezongen door mijn generatie en tot groot jolijt de generatie die na mij komt.

Hij wordt niet vergeten.

Hij leeft.

Wat velen misschien minder weten is dat Vossie ook een genadig schrijver en columnist was.

Zijn satirische songteksten trok hij gretig door in verscheidene paginabundels.

Hoe iemand van Evergem, Gentser dan gents kon worden.

Het ligt misschien aan zijn guitige blik bij het Sint-Jacobs waar hij in zijn jeugd naar de "hippies" ging kijken.

Voor mij een pintje, ik hoor het hem nog zeggen op de oude beestenmarkt.

Toen Boomtown tijdens de Gentse Feesten daar nog plaatsvond, stond ik plots naast de man waar ik al menige keren mijn stem kapot op heb meegebruld.

Hij moest eens weten dat Mia mijn lijflied is.

Hoe die avond verder verliep, geen idee, ik was jong en het waren Gentse Feesten.

Maar het "voor mij een pintje alstublieft", was een hoogtepunt.

En nu zoveel jaren later denk ik, had iets moeten zeggen hem moeten trakteren.

Maar zoals altijd komt spijt te laat en heeft terugdenken aan wat kon geen zin.

Ik stond naast hem, hij naast mij.

Het was zoals het hoorde te zijn.

I'm a famous rockstar from Belgium baby

62 jaar zou hij geworden zijn, en wie weet hoeveel historie er nog uit zijn pen gevloeid zou zijn.

Over zijn dood is nooit veel gezegd, acute orgaanfalen verscheen in de pers.

Later kwam aan het licht dat zijn grootste monstertje alcohol bleek te zijn.

Het ging niet goed met onze Vos, zat in een mentaal dieptepunt.

Zou zijn "pintje" zijn dood betekend hebben?

Zoveel vragen, zo weinig antwoorden.

Maar wat doet het er allemaal nog toe?

Zijn levende lijve is niet meer onder ons.

Was hij dan toch ook maar gewoon een mens?

Wat de reden ook mogen zijn, ja soms vraagt een mens zich dat eens af, Vos leeft verder in onze gedachten.

Mia heeft nooit afgezien, awel lieve Vos ik hoop uit het diepste van mijn hart jij ook niet meer.

Het verheugt mij dat Gent een lieve kleine piranha brug bouwt.

Dat ik met plezier eens een omweg door Oudburg maak.

En dat onze buffalo's nog steeds in minuut 52 Mia zingen.

Ik kom je nog eens regelmatig een bezoekje brengen, op Campo Santo.

In jouw gran Cru tombe.

En zoals het alleen de goede wijn betreft, die worden beter met de jaren.

Je legt ze ergens veilig en wel in het donker, om nooit te vergeten.

Ooit was ik een soldaat, die de vrede moest bewaren.

Merci Gorki voor de hese stemmen die ik kreeg,

Merci Vos, voor wie je was, blijft en bent.