Ludovico by candlelight.

Terwijl de ondergaande zon de horizon rood kleurt en de dag de nacht verwelkomt.

Sta ik te voor 2 grote donkere poorten.

Het is vrij stil buiten voor dit moment van de dag

Wat gekwetter van vogels die hun nesten zoeken, gekeuvel van mensen rond mij.

Er heerst een soort van sereniteit, het soort dat je voelt wanneer je voor een historisch gebouw als een kerk staat.

De poorten zijn getekend met de sporen des tijds.

Een kleine gouden kier geeft me een nieuwsgierige blik, waarom ik hier sta.

Binnen wordt de kerk verlicht door kaarsen, honderden kaarsen.

Een provisoir altaar staat centraal in de gang.

Gemodelleerd staat een zwart vleugel.

Een vleugel dat is 52 witten en 36 zwarte toetsen die bij elke aanraking van de snaren mijn vezels doen vibreren.

Het aanslaan van de eerste toetsen brengt me in een extase.

Muziek is ontroering, maar wat Ludovico's repertoire met mij doet, dat is geen extase maar emotie op z'n puurst.

Elke vezel in mijn lijf reageert, het haar op mijn armen lacht met de zwaartekracht, mijn hartslag richting allegro.

Wanneer ik mijn ogen open, verraad de troebelheid, net of ik precies mijn ogen onder water zou opendoen, wat muziek kan doen.

GELUK!

Ik kan het niet beter omschrijven.

Ik zit in een fase waar emoties door elkaar lopen.

Blij verdrietig, droevig lachend.

Het is er allemaal, ik laat het allemaal.

Honderden kaarsen geven licht, 88 toetsen geluid.

Ik zit gevangen en ben bevangen.

Maar nog nooit wilde ik zo erg niet bevrijd worden.

Ludovico Einaudi is componist en pianist maar voor mij nog meer een ziels-treffer.

Hij maakt muziek waar je niet enkel naar luistert maar die je ook meeneemt.

Een stuk uit zijn repertoire werd gespeeld door Michelle Lynne, een pianiste wiens vingers zijn muziek alle eer aan doet.

Genieten deed ik.

Gekluisterd.

Gelukkig.