De ruimtevaarder in mij.

Sorry,

Een grote sorry aan de ruimtevaarder in mij.

Ik was 8 en ik vloog naar de maan.

Iedereen rond mij juichte mijn missie toe.

Verkleed in een kartonnen doos, op mijn hoofd een geïmproviseerde helm.

Vertrok ik,  richting mijn eerste bestemming.

En heel misschien, wanneer het eten nog niet klaar was, kon Mars er ook nog bij.

Elke dag een andere missie, elke dag een andere held in mij.

Van astronaut tot brandweerman, van piloot tot G.I. Joe.

Iedereen rond mij steunde mijn missies.

En ik, ik beleefde de wildste avonturen.

De grote avonturen moeten plaats maken voor een planeet genaamd "volwassen worden".

Een wereld waarin fantasie moet wijken voor ….

Ja, voor wat eigenlijk?

Wat de ruimtevaarder in mij zich afvraagt is of:

een CEO meer waard is dan zijn arbeiders en/of bedienden,

een arts meer dan een loodgieter?

Hebben we elkaar niet allemaal wel ergens nodig?

Sterven we dan niet allemaal op dezelfde manier?

Geld maakt niet gelukkig zeggen de "rijken".

Jij hebt makkelijk spreken zeggen de "armen".

Gezondheid is onbetaalbaar, roepen we in koor.

Is rijk zijn dan een goede gezondheid hebben?

Zoveel kinderlijke vragen maar geen volwassene om te antwoorden.

Of vraag het eens aan meester Frank, in het gelijknamige meesterwerk

Ruimtevaarder van Kommil Foo

Ik was vergeten waar ik als kind over droomde.

Hoe het was om kind te zijn.

Sorry, 8 jarige ik.

Waar onderweg in het volwassen worden zijn we het pakket fantasie verloren?

Waar onderweg kunnen de ruimtevaarder en de brandweerman niet meer samen een brand blussen op de maan?

Het leven brengt ons gebeurtenissen die we niet in de hand hebben.

En daar moeten we ons bij neerleggen.

En ja, die kunnen zo oneerlijk zijn, life sucks anyway.

Anderzijds hebben we zelf zo veel in de hand, die bij het goed aanpakken, ons veerkrachtiger maken om een tegenslag te ondergaan.

(guess what, ik kan jou hierbij helpen)

Het woord volwassenheid kent evenveel betekenissen als individuen.

Wat als we allemaal eens zouden samenwerken, dat iedereen als mens gelijk is.

Zou dit dan een mooiere wereld zijn of is dit mijn innerlijk kind dat aan het dromen is?

De enige zekerheid die we allemaal hebben is dat we er op een dag niet meer zullen zijn.

Hoe jij tussen die eerste raketlancering en dat moment wil invullen, heb jij in handen.

En jij alleen.

Hoe wil jij dat jouw innerlijk kind jou herinnert?

Lieve groet,

De 8 jarige ruimtevaarder in mij.